Met dank aan Franka en Wout van Vlerken 📷

 

Met dank aan Roel Janssens voor dit verslag en de diverse fotografen 📸

 

Verslag West Brabantrit

 

“Kun jij eventueel een verslagje schrijven “ vroeg de (uittredende) regiovoorzitter me?

Dit nadat hij een paar dagen eerder lelijk ten val was gekomen op de rit in W Brabant.

 

“ Ik zal het “even” doen, Bram “, was het antwoord, al heb ik er geen ervaring mee; ik schrijf andere teksten….

Nu goed, belofte maakt schuld en dus tracht ik de lezers van het geliefde clubblad Fata Morgana, die er niet bij waren, mee te nemen op de beleving van die dag.

 

Het beloofde redelijk weer te worden die zaterdag; 2023 is tegenwoordig vooral nat. Met een lichte mist op de weg kachelde ik naar het oppikpunt om mijn co-rijder Maarten op te halen vlak naast de carpoolparking op de E19 ten noorden van Antwerpen; de Morgan nog proper gewassen de avond ervoor.

Onder een licht doorkomend zonnetje (hoera zon!) reden we over de lokale wegen ten noorden van Antwerpen naar het afspraakpunt in de Wouwse Plantage; de lezer heeft ondertussen door dat een Belg deze tekst aan het schrijven is. Daar aangekomen waren we zeker niet de eersten, niettegenstaande we perfect op tijd waren. Stipte jongens die Hollanders.

Het zonnetje was al wat straffer van de partij ondertussen en op de parking was het al een hartelijk weerzien met de diverse deelnemende teams. Koffie/thee en een hartige punt appeltaart waren snel op tafel gezet en werden genuttigd.

Voordat de voertuigen konden worden “aangekleed”, waren er nog speeches van de organisatoren Obbe en Jos, alsmede van regiovoorzitter Bram, waarbij deze laatste een warme oproep deed om iemand anders uit de regio Zeeland voorzitter te laten zijn.

 

Nadien kon de rit beginnen; het zonnetje scheen nog steeds en we reden richting zuiden. Het roadbook is een geschreven tekst, wat bij sommige punten al eens voor twijfel zorgde. Geen nood, want onder het motto “ dan ben je daar ook eens geweest “ kan je proberen en desgevallend terugkeren naar een punt waar je zeker(der) van was. `

 

Langs mooie lanen, bossen, weilanden, akkers, plantages werd er gereden, de dorpjes zo veel mogelijk vermijdende. Altijd grappig om zien hoe je soms terug deelnemers tegenkomt, die dan weer enkele situaties verder niet meer volgen….

 

Onderweg was er een stop voorzien aan een uitkijktoren, annex fort, genaamd Fort De Roovere. Als een paar Morgans op een parking aankomen, is er altijd enige animositeit en nieuwsgierigheid van de aanwezigen naar wat die “ oude auto’s “ daar komen doen. Iedereen heeft er dan wel een verhaaltje over….

Er is daar een mooie uitkijktoren, Pompejus genaamd en er is zo een doorsteek, letterlijk door het water van de slotgracht. Mooie stukjes om te doen en de beentjes terug te strekken. Minder mooi was dat Bram er daar zwaar gevallen is op die trappen en zichtbaar veel pijn leed.

Er was blijkbaar een dokter aanwezig in het gezelschap en na de eerste zorgen te hebben toegediend, kon er worden verder gereden richting de lunchstop.

Alweer die mooie vergezichten onderweg en we reden terug richting België, langs het Grenspark Kalmthoutse Heide naar de grensgemeente Essen, de Kiekenhoeve. De 2 organiserende echtparen Verburg en Van Opstal stonden als echte marshalls het gezelschap op te wachten en te begeleiden naar de parking, waar ook nog andere gasten waren.

Het zonnetje was intussen verdwenen en maakte plaats voor bewolking; gelukkig was er nog geen regen, al zaten we mooi buiten onder een grote tent. Ook hier was de catering top: snel werden de drankjes en de lunch rondbedeeld, zodat de hongerigen gevoed konden worden.

Regiovoorzitter Bram kwam ook aan en dat zag er niet goed uit; hij had duidelijk last van zijn arm en dat was te zien. Na de lunch zou hij (en diens vrouw en de Morgan) naar huis worden gereden door Johan en Marion. In het ziekenhuis werd er later een armbreuk vastgesteld en is het verdict van 6 weken gips gevallen. Beterschap Bram!

 

Na de lunch reden we terug richting noorden naar Nederland, langs alweer veelal mooie wegen. Na de theestop bij Jagersrust te Schijf begon het echter te druppelen. Het werd snel erger, de kappen werden opgezet en met grote voorzichtigheid werd er naar de eindstop bij restaurant De haard bij Bosschenhoofd gereden. Daar goot het nog steeds pijpenstellen als we binnen de gelagzaal betraden, want het aperitief buiten houden was duidelijk geen optie.

 

De gebruikelijke attentie werden aan de organisatoren uitgereikt, het glaasje cava smaakte en de bitterballen evenzeer. Mijn co rijder diende terug te zijn in Antwerpen, dus we konden niet blijven voor het diner.

 

Dank aan de organisatoren, graag volgend jaar terug!

 

Wie schrijft dat ook alweer als epiloog?

Iets met “Morgans” en “ meer beleven “. Dat was vandaag weer het geval.