Foto’s en verslag Zeeuws Vlaanderen Rit 3 juni 2023

MSCCH Regio Zeeland
Zeeuws-Vlaanderenrit 3 juni 2023

Communicatiespecialisten beweren dat je in een verslag of review altijd een of meerdere minpuntjes
moet vermelden omdat de tekst anders niet geloofwaardig overkomt. Met dit in het achterhoofd begin ik
aan de start, op de parking van brasserie Westbeer te Terneuzen.
           
Eigenlijk starten wij een uurtje vroeger, bij ons thuis, met een stralende zon die de hele dag het beste
van zichzelf geeft, maar toch met de kap erop (vaste regel op snelwegen, kwestie van ons gehoor geen
permanente schade toe te brengen), maar dit geheel terzijde.

Terug naar de parking. We waren niet de eersten, maar toch vroeg genoeg om te genieten van de naons-komers waarvan er een aantal de afslag naar de parking missen, geeft niet, dubbele pret, dezelfde
Morgans tweemaal zien voorbijrijden. De parking vult zich met 22 Morgans, waarvan 5 met een
Belgische nummerplaat. De dag begint met thee, een gebakje, een rallyschildje, een roadbook, een
voorwoord door Bram en de briefing voor de rit.

Ik heb bewondering voor clubleden die een route uitstippelen. Deelnemers nemen het als
vanzelfsprekend dat alles correct weergegeven is, maar dat is buiten ‘Murphy’ gerekend die tot op de
dag van de rit verrassingen heeft voorzien zoals een gesloten sluizen/bruggen-complex, een
rommelmarkt (met de nadruk op ‘rommel’), een ‘last minute’ wegomlegging of een lokale wielerwedstrijd
(je weet wel: een meute in fluo pakjes geprangden die er allen van overtuigd zijn dat de toekomstige
Mathieu van der Poel in hen schuilt).

De startlocatie heeft een mooi uitzicht op de Westerschelde en de ingang van het kanaal Gent-Terneuzen, maar daar zijn we uiteraard niet (alleen) voor gekomen. Rond 10.30 starten de vier-, zes en achtcilinders voor het ochtend gedeelte van de rit richting West Zeeuws-Vlaanderen en Belgisch Vlaanderen.

Wat me al opviel bij andere MSCCH-ritten: de rechtervoet wordt stevig naar beneden geduwd.
We waanden ons even wat verder oostelijk toen we door Turkeye (**) reden, een straat of zo verder
waren we er alweer uit. We rijden op wegen waar het gras meer dan twee kontjes hoog staat en over
bruggen waarvan we achteraf dachten: ‘oef, we zijn er niet doorgezakt’.
(** gehucht in Sluis met een twintigtal inwoners)

Soms rijden we alleen, dan kunnen we eens stevig gas geven, soms rijden we in colonne. We krijgen
duimpjes en toveren een glimlach op de gezichten van de ‘kijkers’ onderweg, chauffeurs die met de
glimlach stoppen en de colonne doorlaten op een smalle weg, chauffeurs die spontaan en met veel
goesting hun voorrang afstaan om ons samen te laten verder rijden. Aan de andere kant zien we onder
andere een wijd op en neer zwaaiende mevrouw en nors kijkende chauffeurs omdat ze een half minuutje
tijd dreigen te verliezen. Wat erg toch voor die mensen, als je niet kan genieten van de schoonheid van
een Morgan, waarschijnlijk ook niet van de schoonheid van het leven. En zo lijkt de maatschappij een
beetje op het APK personeel, je hebt liefhebbers en je hebt haters.
Door het (bijna) perfecte roadbook en het ‘gezapige’ tempo komen we tegen de middag aan in boerderij
Het Klinket te Schoondijke waar een lunch in buffetvorm op ons staat te wachten. Ook hier weer niets
op aan te merken, alles wat we geproefd hebben was superlekker.

Na de middag flirten we verder met de Belgisch-Nederlandse grens, of moet ik zeggen met de grens
van Zeeuws-Vlaanderen en Oost-Vlaanderen, alles ligt politiek gevoelig dezer dagen.

Onderweg zien we hazen, reigers, torenvalken en waarschijnlijk hebben we nog veel gemist omdat we
aan het rijden/roadbooken waren. Wat we gelukkig niet gemist hebben is die Bruine Kiekendief op een
twintigtal meters van de Morgan (nu weten de deelnemers die achter ons reden ook waarom we ineens
op een landweggetje vertraagden en stilstonden om te genieten).

Ook hier weer is de in het roadbook voorziene timing perfect zodat iedereen paraat is voor de uitleg bij
de wijngaard ’t Biezenhof in Eede. We proeven Johanniter, Solaris en Monarch.

Nog een kort stukje Oost-Vlaanderen en we komen aan het eindpunt, restaurant In den Wijngaard te
Aardenburg. De organisatoren krijgen een geschenkje, goedkeurende blikken en een luid applaus.
Na het afscheidsdrankje blijven we dineren*/nemen we afscheid* (* doorhalen wat niet van toepassing
is).
We onthouden het fijne babbelgezelschap, de twee vrolijke hondjes die ons vergezelden, een sliert
‘shining’ Morgans, het zonneke op ons bolleke, de natuur, rijden tussen velden, kreken, polders en nog
veel meer.

Bedankt Frans, Johan, Marion en Mieke voor de prachtige rit!
En die minpuntjes? Ach, fake news!
Elke en Peter